Er zijn van die momenten en mijlpalen in een mensenleven die je niet licht vergeet. Dik kans dat ze u nog helder voor de geest staan. Die eerste schooldag. Jij achter de juf aan, de klas in – en moeder vertrok. Je eerste verliefdheid. Onvergetelijk. Ook al bleef het gewenste resultaat wellicht uit. Of de eerste keer dat je bewust met de dood te maken kreeg – in mijn geval bij het overlijden van oma van moeders kant. Heel plotseling, nog maar 65 jaar oud. Ik weet nog hoe het voelde toen dat vreselijke nieuws binnenkwam.

Maar gelukkig zijn er ook kleinere mijlpalen, minder zwaar, minder ingrijpend, maar desondanks heel betekenisvol. Zelf moet ik denken aan de dag dat ik – 25 jaar oud – 'op kamers' ging, (zogenaamd) 'zelfstandig' werd. Een lang gekoesterde wens die eindelijk in vervulling ging. Voortaan had ik geen last meer van het ouderlijk gezag. Ik was – om Martin Luther King te citeren: 'Free at last, free at last...'

Maar eerlijk is eerlijk, het was niet alleen een gewichtig, maar ook een spannend moment. De eerste dag, 's avonds in bed – in mijn nieuwe kamer (toch nog even geschilderd en behangen door pa en ma – tot op zekere hoogte werden ze nog wel gedoogd) – flitste het door me heen: 'Ik moet het nu voortaan echt zélf doen... Koken, wassen, strijken. Noem het allemaal maar op. Enerzijds leuk, eigen baas te zijn – maar thuis was het (eerlijk is eerlijk) ook wel zo gemakkelijk. En ineens werd ik daar in het donker ook weer even een stukje kleiner. Welkom in de wereld van de grote mensen. Dank u. Heel fijn. Maar … zó zeker voelde ik me nu ook weer niet. Maar dát toegeven..? Nee. Ik was nu immers volwassen.

De eerste weken vielen me niet mee. Mijn kookkunst bleek niet bepaald je dat. En dat je je mooie nieuwe sportbroek van acryl beter niet onder het strijkijzer leggen kunt, was een ontdekking die ik mezelf graag had willen besparen. Maar goed, het leven is en blijft een leerschool. En werkelijk: langzamerhand, al doende, groeide het vertrouwen … Het lukte! En het ging ook steeds beter. Ik ontdekte: ik kan het! Op-eigen-kracht! Dat ik af en toe toch even naar huis belde om te vragen hoe ik dit of dat het best kon aanpakken telde eigenlijk niet mee.

En tóch: los-laten is en blijft moeilijk. Misschien wel het moeilijkste wat er is. Voor ouders – die een kind moeten laten gaan. Voor kinderen – die hun ouders moeten los-laten. Het is balanceren, voor beide partijen.

Maar of je wilt of niet: los-laten maakt onherroepelijk deel uit van het leven. Ook van het leven van een gelovig mens. Los-laten is: er op leren en durven vertrouwen dat je het kunt. Zelf. Zelf-standig. Ook als die beschermende hand er niet meer voor je is. In elk geval niet zichtbaar.

Ook die eerste leerlingen van Jezus – daarvan getuigt het boek 'Handelingen' van het begin tot het eind – hebben zo'n worsteling doorgemaakt. Jezus is weg. De meester, de grote instructeur, is uit het zicht verdwenen. Definitief. Wat nu? Gaan we verder – met het risico dat we af en toe flink onderuit gaan? Of kiezen we voor de weg van de minste weerstand en trekken we ons terug? Weg van de weg waarop Jezus ons is voorgegaan? Misschien is het wel de meest veilige weg. En bespaart het je de nodige schrammen en teleurstellingen. Het zou kunnen. Maar of je dan ook echt vordert, groeit, vooruitgang boekt..?

Wat die allereerste volgelingen houvast biedt zijn in elk geval Jezus' woorden. Woorden die – zacht en krachtig tegelijk – blijven klinken als een refrein in hun binnenste. Toe maar. Ga maar. Wees niet bang. Je kunt het. Ik geloof in jou. Woorden als zo'n hand die jou stevig vasthoudt – en die jou af en toe een duwtje in de rug geeft: Ik geloof in jou. Geloof jij nu ook in jezelf...

Jezus is weg. Onbereikbaar ver weg. Hij is gaan 'hemelen'. Maar – en dat is de boodschap van Hemelvaart – hemel en aarde liggen veel dichter bij elkaar dan wij vaak geneigd zijn te denken. Jezus – gezeten aan de rechterhand van God, om het plechtig bijbels te formuleren (Marcus 16, 19b) – is, hoe groot de afstand ook lijken moge, in deze wereld niet afwezig. Hemel en aarde raken elkaar. Ontmoeten elkaar. En wel waar twee of meer in zijn naam bijeen zijn (zie Matteüs 18, 20). Maar je moet dat wel leren zien. Durven zien. Met gelovige ogen.

Het feest van Hemelvaart wil ons zeggen: staar je niet dood, staar je niet blind op 'die hemel daarboven'. Het is al heel wat als we ons best doen – ons uiterste best – ieder op zijn of haar eigen plaats, ieder met zijn of haar eigen talenten – de wereld een klein beetje mooier te maken en zo als het ware al een klein stukje 'hemel op aarde' te creëren. Dat wil niet zeggen dat we nooit eens zullen worden teleurgesteld. Alle werk van mensenhanden is per definitie onaf. Onvolmaakt. Volmaaktheid, de 'hemel' is nog niet voor déze aarde. De nieuwe hemel en de nieuwe aarde waarvan Jezus spreekt zullen een geschenk van God zijn – niet het werk van mensen. Maar... God zal het niet doen zónder ons. Hij heeft geen andere handen en voeten dan die van jou en mij.

Laten we Hem – en elkaar – maar een handje helpen.

Wie weet wat ervan komt.

Pastoor Ruud Roefs