'Het is maar een woord- en communieviering...' Een geluid dat regelmatig klinkt en ook mij wel eens ter ore komt. Een geluid dat ik betreur. Vooral vanwege dat ene woordje maar...
Sommige mensen blijven weg, als er, bij afwezigheid van een priester, geen eucharistieviering is. Of ze 'verplaatsen' een misintentie naar de eerstvolgende keer dat er wel eucharistie wordt gevierd.

Laat ik duidelijk zijn. Ik begrijp heel goed dat mensen van oudsher gehecht zijn aan de viering van de eucharistie. De eucharistie heet niet voor niets in kerkelijke documenten 'bron en hoogtepunt van christelijk leven' te zijn. Zelf ga ik daar ook met hart en ziel in voor.
Maar het gaat me veel te ver om een woord- en communieviering als 'tweederangs' weg te zetten. Want dát klinkt toch door in dat ene kleine woordje maar. Los van het feit dat deze vieringen doorgaans zeer goed worden voorbereid en ook van hoge kwaliteit zijn (alle hulde en respect voor hen die hier hun kostbare tijd en energie in steken!), mag ik eraan herinneren dat ooit iemand gezegd heeft: '...waar er twee of drie in mijn naam bijeen zijn, daar ben Ik in hun midden' (Matteüs 18, 20).
En wie zijn wij om dat tegen te spreken? Nergens staat dat dat alleen het geval zou zijn binnen een eucharistieviering. Waar mensen samen komen om te vieren, op welke wijze, op welke plaats dan ook, overal waar mensen liefdevol zorg dragen voor elkaar, daar is Hij in hun midden.

Laten we samen ons geloof vieren. Of het nu in een eucharistieviering is of niet. Het allerbelangrijkste is dat we samenkomen. En samen blijven komen. Zeker in een voor onze kerk, voor onze parochie zo moeilijke tijd. Dan telt vooral dat we elkaar vasthouden en bemoedigen. En laten we in het bijzonder, door onze aanwezigheid en betrokkenheid, hen die zich zo belangeloos inzetten voor onze woord- en communievieringen een hart onder de riem steken.
Deze mensen verdienen dat!

Met een hartelijke groet,
Pastor Ruud Roefs