Oud en nieuw moeten met elkaar worden verbonden. Ze kunnen niet zonder elkaar. Het is van belang dat wat voorbij is (of heet te zijn) een plaats te geven in je leven, het te integreren. Goed afscheid nemen, afstand doen van wat was en nooit meer zijn zal is – zeker in een tijd als de onze waarin kerken bij bosjes worden gesloten – van groot belang. Alleen zo kun je je opmaken voor de toekomst. Maar ook daar bevindt zich een adder onder het gras. Ik kan immers weer zodanig op de toekomst zijn gefixeerd, door overspannen verwachtingen, te hoog gegrepen idealen of juist de angst voor mislukking, dat ik in een kramp schiet en volledig vastloop.

Een antwoord op de vraag hoe we op een gezonde wijze toekomstgericht kunnen leven, vinden we in het Lucas-evangelie. 'Maria', zo schrijft Lucas, 'bewaarde al deze woorden in haar hart en overwoog ze bij zichzelf.' (Lucas 2, 19) Te midden van alle hectiek rond de geboorte van haar zoon maakt zij opvallend genoeg pas op de plaats, laat zij zich niet gek maken en meeslepen, overweegt zij in alle rust wat haar overkomen is en tracht zij – met alle vragen die ook zij ongetwijfeld hebben zal – zichzelf en de toekomst, haar toekomst en die van haar kind, toe te vertrouwen aan God. Maria maakt pas op de plaats. Zij is een mens die stevig in het leven staat. Als een boom met zijn wortels diep in de aarde. Thuis bij zichzelf. Verankerd in het hier en nu. Geworteld in God. Vertrouwend op zijn aanwezigheid. Kome wat komt.

Dat ook wij, geworteld in onze traditie en staande in het heden, onze toekomstdromen trouw mogen blijven, het roer waar nodig durven om te gooien – en ons daarbij gedragen mogen weten door Hem die was, is en blijven zal.

Voor 2023 wensen wij u allen vrede en alle goeds!

Pastoor Ruud Roefs en pastor Roman Gruijters